Ата-аналардың бәрі бірдей немесе басқа дәрежеде балаларды ашуландырады. Біреулер үшін бұл баланың мінез-құлқы бір реттік оқиға болса, ал басқалары үшін бұл тұрақты мәселе. Оның пайда болу тетіктерін және оны тиімді түрде жеңу әдістерін түсіну маңызды. Көбінесе, ата-аналарға балаларды ашуландыруға қатысты ұсыныстар «назар аудармаңыз» деген қарапайым кеңестерге айналады. Бірақ іс жүзінде бәрі әлдеқайда күрделі.
Балалардың ашуы - бұл қатты эмоционалды жарылыс, айқаймен, жылаумен бірге жүреді, көптеген балалар өздерін еденге лақтырады, қолдары мен аяқтарын қағып, арқаларында доға жасайды. Мұндай жағдайда ата-аналар жиі адасады және өздерін қалай дұрыс ұстау керектігін білмейді. Бұл жағдайда нәресте өзін және эмоцияларын басқара алмайды. Баланың истериясының себептері әр түрлі: бала қалағанын алмады, қандай да бір сәтсіздікке байланысты ең күшті бұзылыс және т.б. Ата-аналарға арналған ұсыныстардың ішінде ең көп кездесетіні - баланың ашулануына назар аудармау. Шындығында, бәрі онша қарапайым емес.
Шынында да: нәрестеге эмоционалды талап ететін нәрсені беру - жаман идея. Егер ол истерияның нәтижесінде қалаған нәрсесін алса, ол бұл мінез-құлқын мақсатына жетудің бір жолы ретінде еске алады. Нәтижесінде бала жиі истерикаға ұшырайды. Ашуланған кезде ата-ана тыныштық сақтау үшін бар күшін жинауы керек. Өзінің ашу-ызасы осындай жағдайда туындайды, бірақ балаға ештеңе көмектеспейді.
Егер нәресте көз жасымен бір нәрсеге қол жеткізгісі келсе, оны міндетті түрде жалғыз қалдырыңыз. Көрермен аз болса, соғұрлым ол тезірек тынышталады. Бұл сонымен қатар қоршаған ортаны өзгертуге көмектеседі: дүкеннен шығу, басқа бөлмеге көшу және т.б.
Себеп қазірдің өзінде жойылған кезде де (отбасы бала бір нәрсе сатып алуды талап еткен дүкеннен кетіп қалды), бала эмоционалдық стрессті өздігінен босата алмайды. Баланың истериясы кішкентай адам бір нәрсеге қатты ренжіген жағдайда болады: ойыншық түсінбейді, пирамиданы қалағандай қою мүмкін емес. Баланы тыныштандыруға көмектесу ата-ананың міндеті. Мысалы, сусын беріңіз, салқын сумен жуыңыз, мылжыңға жол бермей, қатты ұстаңыз. Әрбір ана баласына тезірек қалыпты жағдайға келуге нақты не көмектесетінін біледі.
Балаға эмоциялар арқылы өмір сүру керек, оларды сыртқа шығару керек, бірақ өте ұзақ емес. Егер баланың ашу-ызасы созылып кетсе, онда оның жүйке жүйесі таусылады, нәрестенің психикасы жабық шеңберге түседі: бала неғұрлым көп жыласа, оны тоқтату соғұрлым қиын болады. Психологтың кеңесі бірден тыныштандыруға асығудың қажеті жоқ, бірақ балалық ашуды тоқтатуды кейінге қалдырудың қажеті жоқ екендігіне байланысты.
Бала анасының осы сәтте оны сүюін тоқтатпағанын, оның эмоциялардың қарқындылығына төтеп беретіндігін түсінуі керек. Сонда ол өзі біртіндеп оларға төзуге, барабар тәсілдермен күресуге үйренеді. Егер ата-ана балалық ашу-ыза жағдайында өзінің тітіркенуі мен ашуын тастаса, бұл нәрестеге ештеңе көмектеспейді.
Жалпы алғанда, балаларды ашуландыратын жиі кездесетін ата-аналарға арналған ұсыныстар негізгі 3 тармаққа дейін қайнатылады: баланың манипуляциясымен жүрмеу, көрермендердің санын азайту және тыныштандыруға көмектесу.
