Ажырасу процесі ересектер үшін ғана емес, балалар үшін де өте ауыр. Баланың қалыптаспаған психикасы көбінесе анасы мен әкесі неге бөлек өмір сүретінін түсіне алмайды және қабылдай алмайды. Ересектер қандай критерийлер бойынша баланың кіммен болатынын таңдайтынын қалай түсінуге болады. Бұл шешімнің күрделілігі өте зор. Бұл ересектер үшін де, кішкентайлар үшін де күрделі міндет. Мұнда сіз балаға барлық жағдайды түсінікті формада түсіндіруге мүмкіндік беретін ымыраны табу үшін қажетсіз ашуланшақтық пен принциптерсіз бұл мәселеге сауатты түрде жүгінуіңіз керек.
Сонымен, сіз нәрестеге түсініп, түсіндіре білуіңіз керек негізгі тақырыптар:
1. Бала кіммен, әкесімен немесе анасымен бірге тұрады? Сіз алдымен өз араларыңызда шешім қабылдап, өзара келісімге келіп, содан кейін ғана бұл туралы нәрестеге хабарлауыңыз керек. Балаға әкемнің (анамның) жаман екенін, ол бізден бас тартатынын және сүймейтінін айтудың қажеті жоқ.
2. Баласымен бірге тұрмайтын ата-ана қашан, қанша уақытқа және қандай құқықтарға ие болады? Тағы да, бұл сұрақтар ересектер, сонымен қатар олардың арасында талқыланады, және балаға қалаған уақытта және қажет болған жағдайда әкемді (анамды) көре алатынын айту керек. Балаға бөлімдермен, шеңберлермен және сол сияқтылармен жүктеу жақсы болар еді, сонда ол ересектердің проблемалары туралы ойлауға мүмкіндігінше аз уақыт алады.
Баланың онсыз да стресс жағдайын онымен қарым-қатынасты қажетсіз нақтылау арқылы күшейтудің қажеті жоқ. Бала онсыз да әдеттегі тәрбиеден және үйреншікті өмір салтынан айырылған. Мұның салдары әлі де сөзсіз. Сондықтан баланың психикасын зақымдау қаупін мүмкіндігінше азайтуға тұрарлық.
Баланың ажырасқаннан кейінгі алғашқы күйзелістерінің бірі - жаңа өмірге қайта бейімделу. Қыздар тұйық, ал ер балалар бақылаусыз бола бастайды. Әрине, баланың ересек өмірінде пайда болатын стресстің тереңірек түрлері бар, мысалы, оны сүю керек пе, егер адалдық болса, және неге отбасын құру керек.
Көбіне балалар ата-аналарының ажырасуына өздерін кінәлайды, кішкентайлар қыңырлығына айналады, ал үлкендерінде тіпті жаман әдеттер пайда болады. Баланы мұқият және қамқорлықпен қоршап, онымен сөйлесіп, кеткен ата-анамен кездесулердің мүмкіндігінше жиі болуын қадағалау қажет.
Әрине, кейбір жағдайларда ажырасу ата-аналарға да, балаларға да қажет екенін мойындау керек. Кейде баланың шиеленіс пен жанжал үстемдік ететін толық отбасынан гөрі, бір ата-анасымен бірге тыныш өмір сүруі оңайырақ болады.
